شهید چمران و امام موسی صدر.......

قسمتی از دل نوشته های شهید چمران:

من آمده ام که فریاد ضجّه آلود شیعیان لبنان را در زیر آسمان بلند ایران طنین انداز کنم.

من آمده ام تا وجدان خفته ی انسان های متعهّد و مسئول را بیدار سازم .

من آمده ام که از دردها و محرومیّت ها ،ظلم ها، ناله های نیمه شب ،آه های سحر بگویم.

و اشک یتیمان ، ضجّه ی دردمندان ، آه بیوه زنان ، سوز دل سوختگان را بازگو کنم

من آمده ام تا پرده ی سیاه شب را که همچون ابری ضخیم بر اندیشه ی ملّت ما

سایه افکنده است پاره کنم وحقایق تلخ و دردناک شیعیان لبنان را به آن ها بنمایانم. من فریادی ام که در سینه ی مجروح جبل عامل،در خلال قرن ها ظلم و ستم،محبوس شده است.

من ضجه ی درد آلود معذبین و زنجیریانم که در شکنجه گاه های ستمگران و استثمارگران در طول تاریخ نابود شده اند.

من ناله ی دلخراش آن یتیمان دل شکسته ام که در نیمه های شب از فرط گرسنگی بیدار می شوند و دست محبتی وجود ندارد که برای نوازش آن ها را لمس کند،از سیاهی و تنهایی می ترسندو آغوش گرمی نیست که به آن ها پناه بدهد.

من آه صبحگاهم که از سینه ی پرسوز بیوه زنان سرچشمه می گیرم و همراه نسیم سحر در جست و جوی قلب ها و جدان های بیدار به هر سو می دوم.آن قدر که خسته می شوم و از پای می افتم وناامید و مایوس به قطره ی اشکی مبدل می شوم و به صورت شبنمی در دامان برگی سقوط می کنم.