نسل جزغاله

امشب با پدرم تبادل نظری داشتم شبیه به مشاجره. بحث مال اونجاییه که یه موقعیت برای سربازی تو فریدونکنار پیدا شده که تا حدودی مرتبط با رشتم هست ولی طبعا کیفیتی نداره. من نظرم اینه که برم اینجا و ادامه بدم. شهرم بمونم و با یه حقوق بخور و نمیری یه زن بگیریم و بالاخره یه کم زندگی کنیم. اما پدرم در مقام توصیه بهم گفت سه اشتباه بزرگ داری می کنی : 1) دکتری نخوندی 2) از تهران داری میای بیرون 3) الان داری زن می گیری که زوده.

-         میگم پدر من شما تا حالا تهران زندگی کردی بفهمی سگ دو زدن و نرسیدن یعنی چی؟ شلوغی و ترافیک یعنی چی؟ آلودگی هوا یعنی چی؟ هزار مشکل روحی و روانی ملت همیشه عصبانی یعنی چی؟

-         میگه بله میدونم. ولی اگه تهران باشی از صبح تا نصف شب برات کار هست. میتونی پیشرفت کنی. درسته که باید سگ دو بزنی ولی اگه بتونی خودت رو نشون بدی موفق میشی. یعنی این همه زحمت کشیدی حالا میخوای فریدونکنار که چی؟ الان وقت برداشت نتیجته؟ اشتباه نکن. تهش چیه؟ هیچی. فسیل میشی.

-         میگم شرایط الان اینه که اگر بخوام جای خصوصی کار کنم که تا آخرشم پول خوبی نمیدن و عملا همش رو باید بدم برای اجاره خونه و قید زن گرفتن رو باید بزنم. اگر هم برم وزارت دفاع و امثالهم که خونه سازمانی بگیرم یه جورایی نقض غرضه و عملا دست و پام بسته میشه. اگه هم حالا فرض کن رفتم دکترا خوندم و تونستم یه خونه متاهلی بگیرم و این 4 سال رو یه سرپناهی داشتم بعدش دوباره همین ماجراهاس. حتی اگه معجزه بشه و پولدار شم، تهران بمونم که چی؟

والا اگه میدونستم درس خوندن اینقدر بدبخت میکنه آدم رو نمیخوندم. آخه کی فصل برداشت میرسه.

شما بگید با این اوصاف من جوان نگون بخت چه انگیزه و انرژی ای باید داشته باشم برای تلاش؟ وقتی هیچ راه روشنی جلوم نمی بینم چرا افسرده نباشم؟

الان هم که ماشاالله خانواده ها انقدر دینشون درست تا زنگ میزنی آمار دختره رو بگیری، جواب سلام نداده میگن کار پسرتون چیه؟ اگه سربازه که دیگه فراموشش کن.

امروز با یکی از بچه هایی که فاز فکریش مثل من بود و رفته طرح پیمانی تو خاتم الانبیا سپاه صحبت می کردم. می گفت کارا خیلی مهندسی  و فنی نیست و خلاصه خیلی شاکی بود. قبل اصلا به خارج از کشور فکر نمی کرد درست مثل من ولی امروز بهم میگفت به این گزینه جدی تر فکر کن.

دوستانی که زن دارن یا می خوان بگیرن چه برنامه ای دارن؟ بگید شاید نسخه ی ما هم همین باشه.

هر از چند گاهی یاد محمد میفتم و واقعا به حالش حسرت میخورم. چه خوب موقعی رفت. خدا نخواست تو

واقعا بعضی اوقات با خودم کاشکی سبکبال بودیم و یه مرگ ناگهانی پیش میومد و خلاص.

بچه ها لطفا حتما نظر بدین. دارم به .... میرم. نگین این چیه نوشتی که نقطه چینش رو هم پر میکنم.

فکر می کنم شما هم مشکلاتی مشابه من داشته باشید. حداقل بگید حستون چیه و چه برنامه ای دارید.