از زبان دکتر فرزان حدادی عضو هیات علمی دانشگاه علم و صنعت

آن وقتها، زمانی که در آمریکا مشغول تحصیل بودم، عادت خوبی داشتم. بر سر هر نوشته ام آیاتی از قرآن کریم را می نوشتم، اغلب به فارسی، و با برداشت آزاد. باید هنوز هم روی سروِرها باشد .... روزی را به خاطر دارم که در سایت کامپیوتر جنوبی دانشگاه نشسته بودم تا مطلب بعدی وبلاگم را بنویسم، و این بار با آیاتی از سوره کهف، که بسیار بر دلم می نشست. 

بسم الله الرحمن ارحیم ..... آیا می پنداری که اصحاب کهف و رقیم از آیات عجیب ما بودند؟ ..... ما داستان آنها را به حق بر تو می خوانیم ..... آنها جوانمردانی بودند که به خدا ایمان آوردند، و ما نیز بر هدایتشان افزودیم ..... و قلبهایشان را محکم ساختیم آنگاه که قیام کردند ..... پس گفتند پروردگار ما (همان) پروردگار آسمان و زمین است، هرگز غیر از او معبودی را نمی خوانیم ..... این قوم ما معبودانی جز او برگزیدند ..... پس آنگاه که از آنان کناره گرفتید و از آنچه غیر از خدا می پرستند، پس به غار پناه برید ..... باشد که پروردگارتان رحمتش را بر شما بگستراند.

از آن روز به بعد تا زمانی که در آنجا بودم دیگر از چیزی نمی ترسیدم. قصد بازگشت به ایران را داشتم و دیگران را هم برای این کار ترغیب می کردم، هنوز چند ماهی از آمدنم نگذشته بود که تصمیمم را علنی کردم. استادم مخالف افکار من بود. یک بار از من خواست این بار در ابتدای مطلبم آیه "لا اکراه فی الدین" را بنویسم. منظورش این بود که شماها دین را تحمیلی کرده اید. من بی درنگ پذیرفتم، وقتی به قرآن مراجعه کردم اما، از ادامه این آیه شگفت زده شدم، آنجا که می فرمود: فمن یکفر بالطاغوت و یومن بالله فقد استمسک بالعروۀ الوثقی لانفصام لها.