طرح مطالعه بخشی از کلمات قصار حضرت امیر (ع) (حکمت 95)

بسم الله الرحمن الرحیم

حکمت 95

اقرار به عبودیّت و حضور در پیشگاه عدالت الهی

وَ قَدْ سَمِعَ عَلَیْهِ السَّلَامُ رَجُلًا یَقُولُ إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ فَقَالَ إِنَّ قَوْلَنَا- إِنَّا لِلَّهِ- إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْمُلْکِ وَ قَوْلَنَا- وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ- إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْهُلْک

امام از فردی شنید که می‏گفت: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» فرمود: گفتار ما «إِنَّا لِلَّهِ» (ما از آنِ خداییم) اقرار است که ما مِلک خداییم، و جمله دیگر «وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» (و ما به سوی او باز می‏گردیم) اقرار دیگری است که از بین رفتنی هستیم.