یا مهدی

مجنون شــدم که راهی صحرا کنی مرا

گاهــی غبار جاده‌ی لیلا، کنی مرا

کوچک همیشه دور ز لطف بزرگ نیست

قطره شدم که راهی دریا کنی مرا

پیش طبیب آمــــده‌ام، درد می‌کشــــم

شاید قرار نیســـت مداوا کنی مرا

من آمــدم که این گره‌ها وا شود همین!

اصلاً بنا نبـــود ز ســــر وا کنی مرا

حالا که فکـــــر آخرتـــــم را نمی‌کنــــم

حق می‌دهم که بنده دنیا کنی مرا

من، سال‌هاست میوه‌ی خوبی نداده‌ام

وقتش نیامده که شــکوفا کنی مرا

آقا بـــرای تو نه! بــــرای خودم بد است

هـر هفته در گناه، تماشا کنی مرا

من گم شدم؛ تـو آینه‌ای گم نمی‌شوی

وقتش شـده بیایی و پیدا کنی مرا

ایـــــن بار با نــــگاه کــــریمانـــه‌ات ببین

شایـــد غلام خانه زهـــرا کنی مرا